Final Fantasy IV op de SNES is een van die spellen die gewoon bij je blijft. Vanaf het begin word je in deze wilde mix van verraad, verlossing en luchtschepen gegooid - klassieke Final Fantasy -dingen, maar veel intenser dan eerdere inzendingen. De personages voelen eigenlijk als mensen, niet alleen feestslots om te vullen. Cecil's hele Dark Knight-to-Paladin Arc? Slaat nog steeds hard.

Het Active Time Battle System houdt gevechten pittig - niet wachten op beurten, gewoon snelle beslissingen en het kijken naar die kleine meters vullen. Sommige van de moeilijkheidspikes zijn brutaal (kijkend naar jou, Mist Dragon), maar het is het soort spel waarbij verliezen je je hele strategie heroverwegen in plaats van alleen maar te slijpen. En die soundtrack? Uematsu op zijn best.

Als je alleen moderne RPG's hebt gespeeld, voelen de pixelkunst en eenvoudige menu's misschien gedateerd, maar er is een reden waarom deze als een klassieker wordt beschouwd. Het houdt stand.