Final Fantasy IV op de SNES is een van die RPG's die gewoon bij je blijft. Vanaf het begin word je in dit wilde verhaal gegooid waar Cecil, een donkere ridder, alles in twijfel trekt waarvoor hij heeft gevochten - en het spel laat niet vanaf daar. De personages hebben eigenlijk het gevoel dat ze ertoe doen, met verraad, offers en enkele legitieme emotionele momenten die hun tijd ver vooruit waren.

Oh, en het gevechtssysteem? Dit is waar het hele actieve tijdbalk ding begon, dus gevechten voelen veel dynamischer aan dan je gebruikelijke turn-based slog. Je moet snel nadenken, vooral wanneer bazen een aantal vervelende verrassingen halen. De moordenaar van de muziek ook - dat overworld -thema komt nog steeds willekeurig in mijn hoofd.

Het is niet perfect (sommige moeilijkheidspieken zijn brutaal), maar als je een RPG met hart wilt, is dit om een reden een klassieker.