Oké, dus Final Fantasy II - De niet -cheeseball -editie is in feite de SNES -versie van FFIV, maar iemand ging door en ontdekte alle lokalisatie van Cringey 90s. Geen "lepelachtige barden" of onhandige dialoog - alleen een strakkere, serieuzere kijk op het verhaal.

Je krijgt nog steeds Cecil's Redemption -boog, de maan en al die klassieke JRPG -goedheid, maar het script voelt eigenlijk alsof volwassenen het hebben geschreven. De moeilijkheid is ook aangepast - niet meer slijpen voor uren om de volgende kerker te overleven. Gevechten zijn snappier en de rare nivellerende eigenaardigheden van het origineel worden gladgemaakt.

Als je eerder FFIV hebt gespeeld, is het alsof je een oude vriend opnieuw bezoekt die eindelijk hun act bij elkaar heeft gekregen. Als je dat niet hebt gedaan? Dit is de versie om mee te beginnen. De pixelkunst en soundtrack houden nog steeds stand en het tempo sleept niet zoals sommige oudere RPG's. Verwacht gewoon niet dat Kain goede levenskeuzes maakt - sommige dingen veranderen nooit.