GoldenEye op N64 is een van die spellen die gewoon goed aanvoelen - zelfs nu. Je begint door het damniveau te sluipen, pp7 in de hand tot zwijgen te brengen en binnen enkele minuten ga je volledig Rambo of probeert (en faalt) om heimelijk te zijn als Bond. De bedieningselementen duren even om te wennen als je van moderne shooters komt, maar zodra het klikt, zijn het pure chaos - vooral in multiplayer.

Over multiplayer gesproken, dit is waar het spel echt schijnt. Vier spelers, split-screen, Oddjob verboden door onuitgesproken regel. De faciliteitskaart is nog steeds een nachtmerrie op de beste manier, en er gaat niets boven de paniek om iemand het gouden pistool te horen ophalen. Single-Player is ook geen traag, met missies die je daadwerkelijk doen denken voordat je overal kogels spuit.

Ja, de graphics zijn nu blocky, maar de spanning wanneer alarmen afgaan of je racet om te ontsnappen voordat de timer op is? Tijdloos.