Ultima: Runes of Virtue II is een van die SNES -RPG's die voelt alsof het in de tijd verloren is gegaan - niet zo flitsend als de grote namen, maar er is iets vreemds over. Je begint te plukken tussen de avatar of een aangepaste held, en eerlijk gezegd ging ik met de avatar omdat de sprite er cooler uitzag. The Overworld heeft die klassieke top-down Ultima-sfeer, maar de kerkers? Het zijn deze rare, doolhofachtige puzzels waarbij je constant blokken duwt en vallen ontwijkt terwijl skeletten en slijten proberen je dag te verpesten.

Combat's simpele - kom alleen tegen vijanden om aan te vallen - maar de echte uitdaging is om erachter te komen hoe ze door de kerkers kunnen navigeren zonder vast te komen te zitten. Er is een vroege puzzel waar je in een specifieke volgorde fakkels moet aansteken, en ik zweer dat ik veel te lang bruut-forceren heb besteed voordat het spel je echt hints geeft als je met NPC's praat. Klassieke Ultima Move - lees altijd de dialoog.

Het is niet zo diep als de Mainline Ultima-games, maar voor een RPG in draagbare stijl die op de SNE's gepropt is, heeft het deze raar verslavende kwaliteit. Verwacht gewoon geen uitgestrekt epos-dit is meer een kerker-crawler met een zijde van de filosofie met deugdthema.