Oké, dus Sydney 2000 op N64 is eigenlijk dat Olympische koorts uit het begin van de jaren 2000 in een cartridge propt. Je hebt je gebruikelijke verdachten-100m dashboard, zwemmen, boogschieten-allemaal met die janky-maar-charming N64 polygonale look. De bedieningselementen duren even om eraan te wennen (knoppen purgen voor sprinten voelt als een training zelf), maar zodra je het ritme hebt, is het vreemd bevredigend.

Multiplayer is echter waar het schijnt. Er gaat niets boven het kijken naar je vriend in het versprong omdat ze de aanloop verkeerd hebben getimed. De gebeurtenissen zijn geraakt of missen - sommigen voelen veel te stijf, maar anderen, zoals gewichtheffen, hebben deze domme spanning waarbij je zweten over knopcombo's alsof het een vechtspel is. Absoluut een "lach om hoe belachelijk het wordt" soort feestspel in plaats van een serieuze sim.

Ook betekent dat prototype -tag betekent dat sommige gebeurtenissen ruwer zijn dan andere - de cursor van Archery beweegt alsof het vastzit in melasse. Maar als je van goofy vroege sportwedstrijden houdt, is het een nostalgie -reis met net genoeg chaos om het interessant te houden.