Super Metroid Stardust is een van die SNES -games die gewoon goed aanvoelt - zoals glijden in een favoriet paar laarzen. Je begint als Samus, landt op deze griezelige buitenaardse planeet waar alleen de muziek je gespannen maakt. De eerste keer dat ik speelde, herinner ik me dat ik door die slecht verlichte gangen kruipte, niet zeker of de volgende kamer een power-up hield of iets dat mijn gezicht wilde eten.

Het spijkert die klassieke Metroid -sfeer: je bent alleen, in het begin onderverdeed, en elke nieuwe vaardigheid (hallo, morph ball) opent paden die je zwoer, waren gewoon doodlopende weg. De pixelkunst houdt ook nog steeds stand - weird buitenaardse flora, afbrokkelende ruïnes en die griezelige kleine beestjes die wegschieten als je de muren blaast. En die soundtrack? Absolute koude rillingen wanneer de bas begint tijdens een baasgevecht.

Als je andere Metroid -games hebt gespeeld, herken je het ritme - verkennen, verdwaal, vind upgrades, backtrack als een professional. Maar er is iets aan de manier waarop deze zijn sfeer legt die bij je blijft. Ik denk nog steeds aan die eerste keer dat ik het verlaten laboratoriumgedeelte binnenkwam en iets half verwacht om eruit te springen. Klassieke SNES -magie.