Super Metroid Stardust یکی از آن بازی های SNES است که فقط احساس درست می کند - مانند لغزش به یک جفت چکمه مورد علاقه. شما به عنوان ساموس شروع می کنید و در این سیاره بیگانه بی نظیر فرود می آیید که در آن موسیقی به تنهایی باعث می شود تنش کنید. اولین باری که بازی کردم ، به یاد می آورم که در آن راهروهای کم نور و کم نور خزیده ام ، مطمئن نیستم که اتاق بعدی دارای یک قدرت یا چیزی باشد که می خواست صورتم را بخورد.

آن را به عنوان Vibe کلاسیک Metroid میخکوب می کند: شما در ابتدا تنها هستید ، و هر توانایی جدید (سلام ، Morph Ball) مسیرهایی را که قسم می خورید باز می کند ، فقط بن بست بود. هنر پیکسل هنوز هم نگه داشته است ، گیاهان بیگانه بیگانه ، ویرانه های خرد شده ، و آن دسته از ملاک های کوچک خزنده هنگام انفجار دیوارها ، از بین می روند. و آن موسیقی متن؟ هنگامی که باس در هنگام مبارزه با رئیس شروع به کار می کند ، خنک می شود.

اگر سایر بازی های Metroid را بازی کرده اید ، ریتم را تشخیص می دهید ، به نمایش می گذارید ، گم می شوید ، به روزرسانی می کنید ، مانند یک حرفه ای. اما چیزی در مورد نحوه لایه بندی این یک فضای خود وجود دارد که به شما می چسبد. من هنوز هم در مورد اولین باری که به بخش آزمایشگاه متروکه افتادم فکر می کنم ، و چیزی را برای پرش از دست می دهم. جادوی کلاسیک SNES.