Super Metroid -limiet is een van die SNES -games die gewoon bij je blijft. Je begint in het schip van Samus, landt op Zebes met niets anders dan je basisarmkanon, en binnen enkele minuten ben je al verloren in deze griezelige buitenaardse tunnels. De atmosfeer is dik - weird buitenaardse geluiden, flikkerende lichten, die iconische soundtrack die op de achtergrond zoemt. Het is gelijke delen eenzaam en gespannen.

Wat ik leuk vind, is hoe het spel je hand niet vasthoudt. Je bombardeer willekeurige muren, struikelen in verborgen upgrades en realiseer je plotseling dat je terug kunt gaan naar die ene kamer die je nog niet eerder kon bereiken. De bedieningselementen zijn stom soepel-wall-jumping voelt na een tijdje als een tweede natuur, en de manier waarop Samus beweegt, klikt gewoon. En die baas vechten? Ridley geeft me nog steeds nachtmerries.

Het is ook niet alleen nostalgie. Zelfs als je nieuw bent in Metroid, maakt de manier waarop de wereld zich ontvouwt, het onmogelijk om neer te zetten. Je zult om 2 uur 's nachts paden in je hoofd in kaart brengen, dat beloof ik. Dit is het soort spel dat je laat vergeten dat de tijd bestaat.