Super Metroid Limit یکی از آن بازی های SNES است که فقط به شما می چسبد. شما در کشتی ساموس شروع می کنید ، و روی Zebes با چیزی جز توپ بازوی اصلی خود فرود می آیید ، و در عرض چند دقیقه در این تونل های بیگانه بیگانه گم شده اید. جو ضخیم است - صداهای بیگانه. این قسمت های برابر تنها و تنش است.

آنچه من دوست دارم این است که چگونه بازی دست شما را نگه نمی دارد. شما دیوارهای تصادفی را بمباران خواهید کرد ، به ارتقاء های پنهان گیر می کنید و ناگهان متوجه می شوید که می توانید به آن اتاقی که قبلاً نمی توانستید برسید ، عقب نشینی کنید. کنترل ها بسیار احمقانه هستند-جپینگ دیواری بعد از مدتی مانند طبیعت دوم احساس می شود و نحوه حرکت ساموس فقط کلیک می کند. و آن مبارزات رئیس؟ ریدلی هنوز کابوس به من می دهد.

این فقط دلتنگی نیست. حتی اگر تازه وارد Metroid هستید ، نحوه آشکار شدن جهان باعث می شود که کنار گذاشتن آن غیرممکن باشد. من قول می دهم در ساعت 2 صبح مسیرهایی را در سر خود نقشه برداری کنید. این نوع بازی است که باعث می شود زمان فراموش شود.