Super Metroid Airy is een van die SNES -games die gewoon bij je blijft. Je begint in het schip van Samus, landt op deze griezelige buitenaardse planeet waar alles net iets af voelt - de muziek heeft die spookachtige synth, de gangen zijn veel te stil en je weet dat er iets op de loer is. De bedieningselementen zijn stom soepel voor een 16-bits spel, en het duurde niet lang, je straalt en straalt door deuren zoals zijn tweede natuur.

Wat me elke keer oplevert, is hoe het spel je hand niet vasthoudt. Je struikelt in een kamer zonder duidelijke uitgang, backtrack, vind een verborgen raketupgrade achter enkele breekbare blokken, en plotseling is dat doodlopende einde logisch. De bazen? In het begin brutaal, maar als je eenmaal hun patronen ontdekt (en misschien een paar keer sterft), is het zo bevredigend om ze neer te halen.

Het is niet alleen nostalgie - dit houdt het stand. De atmosfeer is dik genoeg om te snijden met een plasmastraal, en dat moment waarop je eindelijk de schroefaanval krijgt en door vijanden ploegt alsof ze niets zijn? Pure vreugde. Als je het nog nooit hebt gespeeld, sta je voor een traktatie.