Super Metroid Airy یکی از آن بازی های SNES است که فقط به شما می چسبد. شما در کشتی ساموس شروع می کنید و روی این سیاره بیگانه بیگانه فرود می آیید که در آن همه چیز کمی از آن احساس می شود - موسیقی به آن مصنوعی دلخراش رسیده است ، راهروها خیلی ساکت هستند و می دانید که چیزی کمین است. کنترل ها برای یک بازی 16 بیتی احمقانه هستند و قبل از مدت طولانی ، شما دیواری را جنجال می کنید و از درها مانند طبیعت دوم آن می توانید منفجر کنید.

آنچه هر بار من را به خود جلب می کند این است که چگونه بازی دست شما را نگه نمی دارد. شما به یک اتاق و بدون خروج آشکار ، عقب نشینی می کنید ، یک موشک پنهان را پیدا می کنید که در پشت برخی از بلوک های قابل شکر قرار گرفته است ، و ناگهان آن بن بست معنا پیدا می کند. کارفرمایان؟ در ابتدا وحشیانه ، اما هنگامی که الگوهای آنها را فهمیدید (و شاید چند بار بمیرید) ، پایین آوردن آنها بسیار رضایت بخش است.

این فقط دلتنگی نیست - این چیزی است که ادامه می یابد. جو به اندازه کافی ضخیم است که می تواند با یک پرتوی پلاسما بریده شود ، و آن لحظه که سرانجام حمله پیچ را گرفتید و از طریق دشمنان شخم می زنید مثل اینکه آنها هیچ چیز نیستند؟ شادی خالص اگر هرگز آن را بازی نکرده اید ، برای یک معالجه درگیر هستید.