Super Metroid Airy, sadece sizinle yapışan SNES oyunlarından biridir. Samus'un gemisinde başlıyorsunuz, her şeyin hafifçe hissettiği bu ürkütücü uzaylı gezegenine iniyorsunuz - müzik bu akılda kalıcı bir synth var, koridorlar çok sessiz ve bir şeylerin gizlendiğini biliyorsunuz. Kontroller 16 bitlik bir oyun için aptalca pürüzsüzdür ve çok geçmeden, ikinci doğası gibi kapılarda duvar atlayıp patlatırsınız.

Beni her seferinde götüren şey, oyunun nasıl elini tutmadığıdır. Belli bir çıkış, backtrack olmayan, bazı kırılabilir blokların arkasına sıkışmış gizli bir füze yükseltmesi bulunmayan bir odaya rastlayacaksınız ve aniden bu çıkmaz mantıklı. Patronlar? İlk başta acımasız, ama desenlerini anladıktan sonra (ve belki birkaç kez öldüğünüzde), onları aşağı çekmek çok tatmin edici.

Bu sadece nostalji değil, bu şey devam ediyor. Atmosfer bir plazma ışını ile kesilecek kadar kalın ve nihayet vida saldırısını aldığınız ve düşmanları hiçbir şey gibi pulluk aldığınızda? Saf sevinç. Hiç oynamadıysanız, bir tedavi içindesiniz.