Super Metroid - Traagheid houdt nog steeds stand, zelfs na al die jaren. Op het moment dat je op Zebes valt, begint die griezelige soundtrack, en je voelt gewoon hoe alleen Samus daar beneden is. De bedieningselementen zijn stom soepel - nousprongen voelen na een tijdje als een tweede natuur, en de manier waarop je straalwapenketen samen zo bevredigend is.

Wat me elke keer oplevert, is hoe het spel je hand niet vasthoudt. Je bombardeert willekeurige muren om te zien of ze afbrokkelen, backtrack met nieuwe upgrades om verborgen gebieden te bereiken, en struikelen nog steeds in kamers die je laten gaan: "Wacht, hoe moest ik dat uitzoeken?" En die baas vechten? Ridley's krijsen alleen wordt in mijn hersenen verbrand.

Het is een van die zeldzame SNES -spellen waar de sfeer nooit opdraagt, van de druipende grotten tot het rustige gebrom van een lege reddingsruimte. Als je het nog nooit hebt gespeeld, staat je voor iets speciaals.