Super Metroid - اینرسی حتی بعد از این همه سال هنوز هم ادامه دارد. لحظه ای که روی Zebes می روید ، آن موسیقی متن فیلم Eerery وارد می شود و احساس می کنید ساموس چقدر به تنهایی در آنجا است. کنترل ها احمقانه هستند - پرش های دیواری بعد از مدتی مانند طبیعت دوم احساس می شوند و نحوه زنجیره سلاح های پرتوی شما در کنار هم بسیار رضایت بخش است.

آنچه هر بار من را به خود جلب می کند این است که چگونه بازی دست شما را نگه نمی دارد. شما فقط دیوارهای تصادفی را بمباران خواهید کرد تا ببینید که آیا آنها خرد می شوند ، با به روزرسانی های جدید برای رسیدن به مناطق پنهان ، عقب می روند ، و هنوز هم به اتاق هایی که باعث می شود شما بروید ، "صبر کنید ، چگونه قرار بود من این را بفهمم؟" و آن مبارزات رئیس؟ جیغ ریدلی به تنهایی در مغز من سوخته است.

این یکی از آن بازی های نادر SNES است که جو هرگز به آن اجازه نمی دهد ، از غارهای چکه شده گرفته تا آرام آرام یک اتاق ذخیره خالی. اگر هرگز آن را بازی نکرده اید ، برای چیز خاصی وارد می شوید.