Stalen klauwen op SNES gooit je rechtstreeks in de cockpit van een aanvalshelikopter-geen tutorials, geen handhold, alleen jij en een verrassend gedetailleerd besturingsschema voor een 16-bits spel. De eerste missie verlicht je met enkele basisdoelen, maar door missie twee ontwijk je raketten terwijl je foto's probeert op te stellen op bewegende tanks. De bedieningselementen duren een minuut om te klikken (kantel naar voren om te duiken, terug om te klimmen), maar als ze dat eenmaal doen, voelt het weven door canyons zich vreemd bevredigend.

Grafisch heeft het die vroege SNES -charme - blocky terrein, maar de explosies en vijandelijke choppers hebben gewicht. De soundtrack is allemaal adrenaline-pompende synth waardoor zelfs de trainingsmissies op de een of andere manier dringend aanvoelen. Verwacht gewoon geen cakewalk - laterniveaus worden brutaal, vooral als je weinig munitie hebt en drie gunships achter je spawnen. Toch, spijkeren een perfecte run zonder in een berg te crashen? Pure 90s arcade vreugde.

Als je de dagen mist dat vliegwedstrijden daadwerkelijk precisie eisten in plaats van auto-aim, is deze de moeite waard om af te stemmen.