SNES'deki çelik pençeler sizi doğrudan bir saldırı helikopterinin kokpitine atar-öğreticiler yok, el tutma yok, sadece siz ve 16 bitlik bir oyun için şaşırtıcı derecede ayrıntılı bir kontrol şeması. İlk görev sizi bazı temel hedeflerle kolaylaştırır, ancak ikinci göreve göre, hareketli tanklarda çekim yapmaya çalışırken füzelerden kaçıyorsunuz. Kontrollerin tıklanması bir dakika sürer (dalmak için ileriye doğru eğin, tırmanmaya geri döner), ancak bir kez yaptıklarında kanyonlardan dokuma garip bir şekilde tatmin edici hisseder.

Grafiksel olarak, o erken SNES cazibesi var - hızlı arazi, ancak patlamalar ve düşman helikopterlerinin onlara ağırlığı var. Film müziği, bir şekilde eğitim görevlerini bile acil hissettiren adrenalin pompalama synth. Sadece bir cakewalk beklemeyin - özellikle cephane alçakta olduğunuzda ve arkanızda üç silah gemisi ortaya çıktığında daha alçak seviyeler acımasız hale geliyor. Yine de, bir dağa çarpmadan mükemmel bir koşuyu çivilemek? Saf 90'lar arcade sevinç.

Uçuş oyunlarının otomatik AIM yerine gerçek hassasiyet talep ettiği günleri kaçırırsanız, bu toz olmaya değer.