Oké, dus Star Trek: De volgende generatie op NES is ... een ervaring. Je begint op de brug van de Enterprise, die er zo gepixeld uitziet als je zou verwachten van een erkend spel uit de jaren 90. De bedieningselementen zijn een beetje janky - je zult rommelen met Z en X voor fasers terwijl je probeert geen willekeurig ruimteafval tegen te komen.

Eerste missie? Je hoedt in feite bemanningsleden terug naar hun berichten terwijl een buitenaards ding aanvalt. De weg teamsecties voelen als een rare mix van turn-based strategie en "waarom zal mijn man niet verhuizen waar ik dat wil?" In het begin frustrerend, maar nogal charmant zodra je het onder de knie hebt. Verwacht gewoon geen diplomatie op Picard-niveau-dit is meer "schiet eerst, stel nooit vragen."

Pro -tip: opslaan vaak. De game legt niet altijd uit wat je hierna zou moeten doen, en je zult verdwalen in een doolhof van identiek ogende gangen. Toch maakt het horen van die blikken versie van het themalied het raar de moeite waard.