Man, deze NES Spider-Man-game is ruw rond de randen, maar er is iets vreemds charmants aan. Je zwaait door blocky stadsgezichten (nou ja, "swing" is genereus - meer als onhandig vastgrijpen aan onzichtbare plafondhaken) en slaat je een weg door golven van goons voordat je tegen de sinistere zes afgeeft. De bedieningselementen zijn even wennen aan - spidey -bewegingen alsof hij de helft van de tijd in melasse zit - maar zodra je het ritme naar beneden hebt, is het vreemd bevredigend om vijanden op te werken en ze van daken te gooien.

Boss -gevechten zijn hier het hoogtepunt. Elk lid van de sinistere zes heeft zijn eigen gimmick-Electro ritst rond het scherm alsof hij te veel koffie heeft gehad, terwijl Doc Ock's armen strekken op manieren die niet mogelijk zouden moeten zijn op een 8-bits systeem. Verwacht gewoon niet dat het verhaal veel logisch is - iets over een ontvoerde tante en een bom? Eerlijk gezegd heb ik gewoon door de tekstvakken gepureerd om terug te keren naar de actie.

Het is absoluut een van die "moest er zijn" NES -ervaringen - Flaws en zo.