Ultima: Quest of the Avatar on NES is een van die old-school RPG's die enorm aanvoelt voor zijn tijd. Je begint met het kiezen van een klas - knight, mage, herder, wat dan ook - en dan word je gewoon in deze wereld gedumpt met vage hints over het worden van deze legendarische 'avatar'. Geen handhold hier.

In het begin is het veel ronddwalen in steden die praten met NPC's die cryptisch advies laten vallen, en eerlijk gezegd, de helft van de tijd weet je niet zeker of je het goed doet. Combat's turn-based maar raar stijf, en de kerkers? Absolute doolhof nachtmerries. Toch is er iets vreemds bevredigend aan langzaam samenvoegen hoe je eigenlijk goed kunt zijn in deze wereld - zoals, wie wist dat het dragen van een fakkel zou voorkomen dat monsters je in een hinderlaag lokken?

Besturingselementen zijn klassieke NES -onhandigheid: Z en X om te bevestigen/annuleren, pijlen om te bewegen en veel succes met het onthouden van welke knop wat doet in menu's. Je stampt een paar verkeerde ingangen voordat het blijft hangen. Het is janky, ambitieus en nogal briljant op zijn eigen manier.