Oké, dus Star Trek: De volgende generatie op NES is ... een ervaring. Je begint als een cadet die in de voorzitter van de Enterprise van de kapitein wordt gegooid, wat geweldig klinkt totdat je je realiseert dat de meeste "missies" het navigeren in een onhandig menusysteem dat als technische ondersteuning in de ruimte aanvoelt. Kapitein "Pilchard" (ja, ze hebben Picard verkeerd gespeld) Barks bestellingen naar je terwijl je probeert schilden, fasers te beheren en op de een of andere manier te voorkomen dat je bemanning mutineert.

De eerste missie laat je reageren op een noodoproep, maar veel succes met het uitzoeken welke van de twaalf identieke menu -opties je daadwerkelijk het schip kunt begroeten. Als je dat eenmaal hebt gedaan, blaas je ze per ongeluk op of laat je je eigen schip verwoesten omdat de bedieningselementen ongeveer net zo intuïtief zijn als een Klingon -opera. Hoe meer je speelt, hoe meer ingewikkelder de scenario's worden - zoals proberen te onderhandelen met Romulans terwijl je motor in brand staat en de helft van je bemanning slaapt op hun berichten.

Het is een van die spellen waar je de ontwikkelaars echt van Star Trek kunt vertellen, maar de uitvoering voelt alsof je gevangen zit in een Kobayashi Maru -scenario zonder cheatcodes. Als je van retro-frustratie houdt met een zijde van 8-bit LCARS-esthetiek, is dit misschien je jam. Verwacht gewoon niet dat het speelt zoals de show.