Space Harrier II was een van die Genesis -lanceringstitels waardoor je het gevoel gaf dat je de toekomst in je handen hield - zelfs als de graphics er nu hilarisch veelhoekig uitzien. Je bent deze kerel die door trippy, dambord landschappen vliegt, draken, robots en wat het spel anders naar je toe gooit terwijl je bomen en pilaren ontwijkt zoals je leven ervan hangt af (omdat het een beetje doet).

De bedieningselementen duren een seconde om te klikken-je man beweegt op een rooster, dus het is niet helemaal uit de vrije loop vliegen-maar zodra je het ritme hebt, weeft door kogels terwijl je het vuur terugkeert, voelt raar bevredigend. En die bazen? Absolute eenheden. Er gaat niets boven het zien van een schermvullende wangedrocht verschijnen terwijl die cheesy Synth-soundtrack begint.

Het is kort, het is moeilijk, en ja, het is janky volgens de normen van vandaag, maar er is iets aan de pure durf van de "3D" -illusie die me nog steeds charmeert. Verwacht het gewoon niet om het te verslaan bij je eerste poging - of je tiende.