Final Fantasy III - Nova op SNES is een van die RPG's die gewoon bij je blijft. Je begint met een ragtag-groep personages-elk met hun eigen rare achtergrondverhaal-en het duurde niet lang voordat je knie-diep in turn-based gevechten en steden vol met NPC's die op de een of andere manier altijd hulp nodig hebben. De Pixel Art houdt nog steeds stand, vooral in de overworld waar je die ingrijpende, humeurige landschappen krijgt.

Wat ik leuk vind, is hoe het werksysteem ervoor zorgt dat je experimenteert. Het ene moment ben je een monnik die alles slaat, de volgende keer dat je overstap naar een dragoon om te zien hoe hoog je kunt springen voordat je een slechte vijand neerslaat. En ja, het verhaal wordt cheesy op die klassieke Final Fantasy -manier, maar je zult jezelf nog steeds vangen om deze kleine sprites aan het einde.

Het is niet perfect-sommige van die late-game kerkers slepen aan-maar het is het soort spel dat je jaren later opnieuw speelt om die soundtrack weer te horen. Als je deze vroeger hebt gemist, is het de moeite waard om op te graven.