Artelius is een van die obscure Famicom RPG's die het nooit naar het westen heeft gemaakt-wat jammer is, omdat het deze rare, grungy sci-fi sfeer heeft die zelfs onder de JRPG's uit de late jaren 80 opvalt. Je begint in een vervallen ruimtekolonie, en meteen geeft de pixelkunst dit griezelige, industriële gevoel af. Het vrij standaard turn-based spul van de gevechten, maar de vijandelijke ontwerpen zijn wild-de helft van hen zien eruit als defecte robots of gemuteerde lab-experimenten.

Wat cool is, is hoe het spel je hand niet vasthoudt. Geen lange tutorials, alleen een snelle intro -dump en dan ben je achtergelaten om dingen uit te zoeken. Ik herinner me dat ik mijn eerste gevecht volledig onvoorbereid, door menu's struikelde die probeerde te onthouden welk commando wat deed. De muziek heeft ook die klassieke chiptune -spanning - Synthy en gespannen, alsof je altijd een verkeerde verplaatsing bent van een ramp.

Als je van het opgroeien van vergeten Famicom -edelstenen opgroeit, is deze het bekijken waard - verwacht gewoon geen gepolijste Final Fantasy -kloon.