Super Mario 64 اولین باری بود که ماریو واقعاً در سه بعدی احساس زنده ماندن کرد-بدون پیچ و تاب و محکم تر ، دنیاهای باز و گسترده برای دویدن ، پرش و شیرجه زدن به آن. شما در قلعه هلو شروع می کنید ، و بلافاصله ، آزادی حرکتی کاملاً وحشی است - لگد های دیواری ، پرش های سه گانه ، حتی فقط در دامنه های کشویی احساس عجیب و غریب می کنند.

این سطح این زمین های بازی کوچک خود است که هرکدام دارای حیرت خود هستند. یک دقیقه در حال کوهنوردی با یک پنگوئن بدخیم در حال صعود از کوه هستید ، در حالی که در حالی که مارماهی را گول می زنید ، از طریق یک کشتی غرق شده شنا می کنید. و بله ، جمع آوری ستارگان هدف است ، اما نیمی از سرگرمی ها فقط به هم می ریزند - مانند دیدن اینکه چه مدت می توانید آن فرش جادویی احمقانه را سوار کنید قبل از آنکه شما را به گدازه تبدیل کند.

اگر به بازی های مدرن عادت کنید (آن دوربین ... OOF) یک دقیقه کنترل می شود ، اما پس از انجام این کار ، هنوز هم یکی از بهترین سیستم عامل های تا کنون است. جذاب موسیقی ، جهان ها مملو از اسرار است و اولین بار است که شما یک نقاشی جدید را باز می کنید و به داخل آن می پرید؟ جادوی خالص.