Zelda II: The Adventure of Link is ... raar, eerlijk gezegd. Het is de zwarte schapen van de Zelda-serie-naast elkaar geschreven gevechten, RPG-niveau-ups en steden waar je daadwerkelijk met mensen praat in plaats van gewoon potten te breken. In het begin voelt het schokkend als je gewend bent aan de top-down verkenning van de eerste game, maar er is iets vreemds bevredigend aan het beheersen van het zwaardspel. Die ijzeren knokkels zullen je verwoesten totdat je het ritme ontdekt.

Besturingselementen zijn eenvoudig (Z en X voor het snijden en springen), maar de moeilijkheid gaat hard aan. Je zult sterven. Veel. De overworld-kaart heeft willekeurige ontmoetingen zoals een old-school JRPG en de paleizen? Brutaal. Toch geven het magische systeem en de verborgen spreuken het diepte, en die soundtrack slaat. Het is verdeeld, maar als je je eraan houdt, is er een ruwe charme onder de frustratie.

Pro -tip: maal een paar niveaus vroeg of die blauwe ridders buiten de eerste kerker zullen je heel snel vernederen.