Winback was zijn tijd ver vooruit toen het de N64 raakte - in het kader van de opa van cover shooters voordat Gears of War het koel maakte. Je speelt als dit terrorismebestrijdingsmiddel dat door bases sluipt, tegen muren drukt om rond de hoeken te gluren (die toen revolutionair voelden). De bedieningselementen zijn een beetje onhandig volgens de normen van vandaag, maar er is iets bevredigend aan de langzame, methodische shootouts waarbij een verkeerde beweging je versnippert.

Eerste missie laat je rechtstreeks in een gijzelaarsituatie vallen met alleen een pistool en een aantal ongemakkelijke rollende mechanica. Je zult na de derde keer dat je een schot probeert in een schot in de derde keer als de derde keer geschoten worden. Toch voelt het geweldig om een perfecte flank te spijkeren op een kamer vol vijanden. Verwacht gewoon niet dat Call of Duty Pacing-dit gaat meer over spanning dan run-and-gun.

Leuk weetje: het stemacteren is hilarisch stijf, alsof ze het in iemands kelder hebben opgenomen. Maar dat hoort op dit moment onderdeel van de nostalgie.