Oké, dus Tarzan op N64 is eigenlijk het dichtst waar je door wijnstokken kunt slingeren als een wilde jungle man zonder je bank te verlaten. Het eerste dat je raakt, is de soundtrack - het is pure Disney -magie, rechtstreeks uit de film, en het maakt op de een of andere manier zelfs het tutorial -niveau episch.

Je begint met het leren van de basisprincipes - rennen, springen, die klassieke Tarzan schreeuwen - maar dingen worden snel interessant. De wijnstok slingert? Verrassend soepel zodra je de timing naar beneden hebt, hoewel ik in het begin zeker met het gezicht in een paar bomen in een paar bomen ben geplant. De niveaus zitten boordevol kleine geheimen, zoals verborgen dierentokens (grijp genoeg en je ontgrendelt bonusspullen), en een deel van de platforms wordt later legitiem lastig.

Grafisch is het een piek uit de late jaren 90 N64-Breight Colors, Blocky maar charmant, en de jungle voelt eigenlijk dicht aan. Het Cheetah Chase -niveau krijgt nog steeds mijn hart racen en vechten tegen Sabor (die luipaard uit de film) is veel intenser dan ik had verwacht voor een Disney -game. Als je opgroeide met dit tijdperk van platformers, is het een nostalgie -reis met een net genoeg uitdaging om je ervan te weerhouden er in één keer doorheen te blazen.