Super Metroid is een van die spellen die gewoon bij je blijft. Je begint in het schip van Samus, landt op Zebes - deze griezelige, buitenaardse planeet waar alles op de ergste (of beste?) Weg levend voelt. De muziek kruipt binnen, alle sfeervolle synths en verre echo's, en je weet meteen dat je iets speciaals hebt.

In het begin heb je alleen je basisarmkanon en een springknop, maar het duurde niet lang voordat je in kleine tunnels rolt als een morph -bal, vijanden bevriezen om als platforms te gebruiken en op jacht te gaan naar verborgen raketuitbreidingen. Het niveauontwerp is krankzinnig - elke nieuwe vaardigheid opent paden die je zwoer, waren nog dode eindjes. En de bazen? Ridley geeft me nog steeds nachtmerries.

Wat me echt krijgt, is hoe het spel je hand niet vasthoudt. Geen waypoints, geen questmarkeringen - alleen jij, het kaartscherm en dat darmgevoel dat je drie uur geleden iets in die ene kamer hebt gemist. Het is frustrerend op de best mogelijke manier. Als je het nog nooit hebt gespeeld, ben je het aan jezelf verschuldigd om dit meesterwerk te ervaren.