Super Castlevania IV op SNES is een van die spellen die net aanvoelt vanaf het moment dat u op start gaat. De humeurige gotische soundtrack begint, en plotseling ben je Simon Belmont, zweep in de hand en bestormt het kasteel van Dracula alsof het persoonlijk is. Het eerste niveau gooit je er recht in-zombies schokken naar je toe, vleermuizen duiken uit het niets, en die verdomde medusa-hoofden die me na al die jaren nog steeds verpesten.

Wat echt opvalt, is hoe glad alles beweegt. De SNES-modus 7-effecten maken de achtergronden draaien en warp terwijl je trappen beklimt, en Simon's zweep heeft deze bevredigende acht-directionele snap er-beter dan de stijve NES-versie. Je merkt dat je ook om elke hoek steekt, omdat er verborgen power-ups zijn gestopt achter breekbare muren (zoek naar de scheuren).

Het is moeilijk, maar niet oneerlijk. Je zult veel sterven, vooral tegen bazen zoals de bot-gooiende slogra, maar elke mislukking voelt alsof je die ene aanval had kunnen ontwijken als je je sprong beter had getimed. En dat laatste stuk door de troonzaal van Dracula? Pure adrenaline. Dit is Peak Castlevania - atmosferisch, straffend en vreemd verslavend, zelfs als je het naar het scherm doet schreeuwen.