Snes'teki Super Castlevania IV, başlangıç bastığınız andan itibaren hissettiren oyunlardan biridir. Moody Gotik film müziği devreye giriyor ve aniden Simon Belmont, elinizdesin, Dracula'nın kalesini kişisel gibi fırtına ediyorsunuz. Birinci seviye sizi hemen içine atar-Zombiler size doğru sarılır, yarasalar hiçbir yerden dışarı atar ve tüm bu yıllardan sonra beni hala bozan lanet Medusa kafaları.

Gerçekten göze çarpan şey, her şeyin ne kadar pürüzsüz olduğu. SNES modu 7 efektleri, merdivenlere tırmanırken arka planları bükülür ve çözgü haline getirir ve Simon'un kırbaçı, bu tatmin edici sekiz yönlü çırpıda-sert NES versiyonundan daha iyi. Kendinizi her köşede de alay ederken bulacaksınız, çünkü kırılabilir duvarların arkasına sıkışmış gizli güçlendirmeler var (çatlakları arayın).

Zor ama haksız değil. Özellikle kemik atan slogralar gibi patronlara karşı çok öleceksiniz, ancak her başarısızlık, atlamanızı daha iyi zamanladıysanız bir saldırıdan kaçmış gibi hissediyor. Ve Dracula'nın Taht Odası'ndaki son streç? Saf Adrenalin. Bu en yüksek Castlevania - ekranda bağırmanızı sağlasa bile atmosferik, cezalandırıcı ve garip bağımlılık yapıyor.