Man, Street Fighter II Dragon Edition Japan op SNES is als het stappen in een tijdmachine - maar met enigszins soepelere bedieningselementen dan de arcade -kast die u zich waarschijnlijk herinnert. Zodra je het opstart, raakt dat klassieke tekenselselscherm u: Ryu, Ken, Chun-Li, allemaal uitziend pixel-perfect. Uiteindelijk pak ik altijd eerst Gile, want kom op, die Sonic Boom is gewoon te bevredigend om uit te trekken.

Matches voelen sneller aan dan vanille SFII, maar niet zo wild dat je niet bij kunt blijven. De AI bedriegt soms nog steeds (kijkend naar je, Vega), maar een perfecte combinatie landen na het uitzoeken van het patroon van een tegenstander? Pure serotonine. En ja, de muziek loopt eindeloos, maar je zult jezelf vangen die het uren later zoemt. Deze versie is een raar, enigszins aangepast juweeltje uit het SFII -tijdperk - niet behoorlijk turbo, maar dicht genoeg om zich gevaarlijk te voelen.

Pak een vriend, stamp een paar knoppen en probeer je controller niet te gooien wanneer Dhalsim zich halverwege het scherm uitstrekt. Opnieuw.