Oké, dus Soul Blade op SNES - dit is een raar klein juweeltje. Je kiest een krijger, elk met hun eigen onhandige, maar charming zwaardbewegingen, en ga er gewoon mee bezig in deze pixelateerde arena's. De bedieningselementen duren een seconde om te klikken (serieus, waarom is de zware aanval in kaart gebracht op die knop?), Maar als ze dat eenmaal doen, is er iets bevredigend aan het landen van een perfect getimede schuine streep.

De sprites zijn verrassend gedetailleerd voor een 16-bits jager-alsof je de deuken in pantser kunt zien wanneer iemand blokkeert. En de muziek? Alle dramatische synth -snaren die op de een of andere manier elke wedstrijd als een duel tot de dood voelen. Ik bleef de Samurai -man plukken omdat zijn IAIDO -houding er cool uitzag, ook al bleef ik met hem verliezen.

Het is janky op die ouderwetse manier waar de helft van het plezier is uitzoeken wat zelfs werkt. Niet bepaald in balans, maar wat maakt het uit als je tegen het scherm schreeuwt omdat je vriend drie keer achter elkaar dezelfde beweging spamde? Pure nostalgie, maar de goede soort.