Shadow of the Empire on N64 was een van die games waardoor je het gevoel gaf dat je eigenlijk in een Star Wars -film zat - zelfs als de graphics ruw zijn volgens de normen van vandaag. Je begint op Hoth, straalt snowspeeders en ontwijkt at-at, en het spijkt op de een of andere manier die chaotische strijdstolie. Dan zit je plotseling in een riool tegen een gigantische Dianoga, of vliegt je door de canyon van Beggar zoals een soort T-16 hotshot.

De bedieningselementen zijn even wennen aan (vooral de jetpack -secties), maar zodra het klikt, draait u rond met een blaster in de ene hand en een lichtzwaard in de andere. Het IG-88 Boss-gevecht geeft me nog steeds flashbacks-Dude is meedogenloos. En die soundtrack? Pure John Williams Magic, zelfs met het rare Midi -geluid van de N64.

Het is janky op plaatsen, maar er is iets met de manier waarop het je in deze enorme setstukken gooit die gewoon werken. Je zult er dol op zijn of woedend op het treinniveau.