Rampart op SNES is een van die rare kleine edelstenen die op de een of andere manier kasteelbouw- en kanonvuur maakt dat hij hectisch aanvoelt. Je begint met het plukken van een territorium - ik ga altijd voor de eilanden omdat het water vijanden vertraagt - dan klautert om je muren tussen golven van aanvallen opnieuw op te bouwen. Verzuim de plaatsing en je laat gaten achter voor schepen om dwars door te varen.

De echte spanning komt na de strijd, wanneer je 30 seconden hebt om je verdedigingen op te lossen terwijl de AI zijn volgende doelwit kiest. De helft van de tijd ben ik gewoon overal verwoed muren, biddend dat ze verbinden. En het kanon dat zich richt? Brutaal. Je zweert dat je het perfecte schot hebt opgesteld, alleen om het onschadelijk te zien varen over een vijandelijke kombuis.

Het is janky op die zeer specifieke 16-bits manier, maar zodra je het ritme-build, vecht, paniek herhaalt-is het vreemd bevredigend. Verwacht gewoon niet dat de AI eerlijk speelt.