Phantasy Star II is een van die old-school RPG's die nog steeds standhoudt-als je de maling aankan. Je begint terwijl deze rookie -jager Rolf, gewoon klusjes doet totdat het spiraalt tot het redden van het hele Algol -sterrensysteem. Het verhaal wordt verrassend donker voor een Genesis -spel, met wendingen die eigenlijk bij je blijven.

De klassieke turn-based dingen van de gevechten, maar met een wending-uw partijleden hebben deze wilde vaardighedencombinaties als u erachter komt hoe u ze goed kunt koppelen. Nei's dubbele klauwen scheuren al vroeg door vijanden, maar veel geluk om haar later in leven te houden. En ja, de kerkers? Brutaal. Je tekent kaarten op grafiekpapier, tenzij je van uren in cirkels ronddwaalt.

Wat me echt bijhield, was de sfeer. De synth-soundtrack, de raar gedetailleerde vijandelijke sprites, zelfs de manier waarop steden zich hebben geleefd ondanks de 16-bits limieten. Het is janky op plaatsen (veel geluk met dat voorraadsysteem), maar er is niets anders zo leuk. Nog steeds een van mijn favoriete RPG's uit die tijd.