N64'teki Paperboy, temelde sadece biraz daha şık grafiklerle, arcade'den aynı kaotik bisiklet sürme karmaşasıdır. Banliyö cehenneminden pedal çeviriyorsunuz, haydut çim biçme makinelerinden öfkeli köpeklere kadar her şeyi atlarken gazeteleri sundurmalara atmaya çalışıyorsunuz - zamanın yarısı, yine de bir posta kutusuna çarpacaksınız. Kontrollerin alışması için bir saniye sürer, ancak birinin penceresinden (yanlışlıkla ya da değil) mükemmel bir atış yapmak için garip bir şekilde tatmin edici bir şey var.

Özellikle bir kaldırım çatlağına çarptıktan sonra muhteşem bir şekilde sildiğinizde, başarısızlığın başarıdan daha komik olduğu oyunlardan biri. Film müziği, günlerce kafanıza yapışacak klasik midi jingle'ye sahip. Orijinali oynadıysanız, ne için olduğunuzu zaten biliyorsunuz - sadece daha garip N64 analog çubuk hedefleme ile.