Metroid op NES is een van die spellen die zijn tijd vooraan aanvoelt - je begint in dit griezelige, geïsoleerde ruimtestation met niets anders dan een wimpy kleine armkanon, en plotseling ben je verdwaald in een doolhof van tunnels gevuld met rare buitenaardse wezens. Alleen al de muziek geeft deze eenzame, bijna griezelige sfeer af die bij je blijft.

Besturingselementen duren even om te wennen (z om te schieten, x om te springen - waarom was Nintendo zo?), Maar als het eenmaal klikt, rol je in morph -ballen en jaag je op verborgen raketten -upgrades zoals het tweede natuur. Verwacht gewoon geen hand in de hand-het is de helft van het plezier (of frustratie, afhankelijk van hoe verloren je wordt).

Ook die laatste wending? Raakt nog steeds anders, zelfs nu.