Ocarina of Time is een van die spellen die gewoon bij je blijft. Je begint als jonge link in Kokiri Forest, het leren van de basisprincipes - je zwaard wenst, in bomen rollen voor roepies, de gebruikelijke - maar niet lang wordt je in deze enorme, griezelige wereld getrokken waar alles levend voelt. De eerste keer dat je op Hyrule Field stapt terwijl de zon ondergaat en die muziek begint? Rillingen.

Wat het echt speciaal maakt, is hoe de Ocarina niet zomaar een gimmick is - je gebruikt het eigenlijk. Speel het juiste nummer, en tijdverschuivingen, of een storm rolt in, of er verschijnt een brug. En de kerkers? Briljant. De watertempel krijgt een slechte rap, maar uitzoeken hoe het waterniveau met die laarzen kon worden verhoogd en verlagen, was raar bevredigend zodra het klikte.

Het is ook niet alleen nostalgie. Zelfs nu is de manier waarop de wereld verbindt - het maken van personages als kind en zien hoe ze jaren later zijn veranderd - zijn tijd ver voor. Ganondorf is nog steeds een van de beste schurken die er zijn. Die laatste confrontatie? Absoluut theater.

Als je deze op de een of andere manier hebt gemist, is het de moeite waard om de tijd uit te schakelen. Geef me gewoon niet de schuld als je wekenlang begint te neuriën van het lied van Saria.