Zelda II is de zwarte schapen van de serie-het gooit het top-down zicht weg voor side-scrolling-actie en gooit RPG-mechanica in die nooit echt terugkwamen. Je bent nog steeds een link, maar nu slijpen je voor XP om je aanval, magie of gezondheid te stimuleren, die vreemd bevredigend aanvoelt voor een Zelda -spel. Spreuken kosten deze keer eigenlijk MP, en elke nivellatie maakt ze een beetje goedkoper om te casten.

De overworld -kaart is klassieke NES - eenvoudig maar vol met verborgen paden en steden waar NPC's je daadwerkelijk nuttige hints geven (voor een keer). Gevecht heeft dit rare ritme eraan-je moet wat vijanden aanroepen, over anderen springen en bidden dat je niet wordt geraakt door die zwevende hoofden die je zuurverdiende XP stelen. Ja, het verliezen van vooruitgang doet pijn, maar je kunt tenminste niet onder je huidige niveau vallen.

Het is janky, straffen en totaal anders dan elke andere Zelda, maar er is iets met de manier waarop het zwaardspel combineert met spellcasting die gewoon werkt. Verwacht gewoon niet dat het je hand vasthoudt.