Ironsword: Wizards & Warriors II is dat één NES -spel waar je denkt: "Oké, dit ziet er beheersbaar uit" en word dan onmiddellijk verwoest door de eerste vijand. Het is het middelste kind van de trilogie, en op de een of andere manier besloot het om de moeilijkheid tot "Rage-Quit-Now" -niveaus te brengen in vergelijking met de eerste game.

Je speelt als Kuros, deze gepantserde ridder die een zwaard zwaait, springt alsof hij betonnen laarzen draagt en verzamelt magische spreuken die nauwelijks helpen wanneer een willekeurige vleermuis je in een put slaat. De niveaus zijn deze uitgestrekte, doolhofachtige dingen waar je constant teruggaat-als je lang genoeg overleeft om erachter te komen waar je heen moet. En laat me niet eens beginnen met de laatste baas. Je hebt geduld, geluk en misschien een walkthrough nodig van 1990 om deze te verslaan.

Toch is er iets vreemds dat na de 20e poging eindelijk een moeilijk gedeelte spijkert. Gooi gewoon je controller niet.