Indiana Jones en de Infernal Machine op N64 zijn in feite het dichtst waar je indy bent zonder de hoed en zweep. Je begint in een aantal stoffige ruïnes - klassiek - en binnen enkele minuten ontwijk je vallen, klimranden en het oplossen van puzzels waardoor je je een echte archeoloog voelt (minus de schulden van de grad school). De bedieningselementen duren een seconde om te wennen - dit is een N64 -game - maar zodra je je aanpast, swingend over kuilen en outringende keien voelt verrassend bevredigend.

Het heeft die old-school avontuur-sfeer waar elk niveau iets nieuws naar je gooit, van oude tempels tot Sovjet-bases (omdat er natuurlijk Sovjets zijn). De puzzels kunnen een beetje cryptisch zijn - ik raakte zeker vast te staren naar een muur van hiërogliefen langer dan ik zou willen toegeven - maar het uitzoeken ervan voelt als een overwinning. En ja, de graphics zijn gedateerd, maar de atmosfeer houdt helemaal stand als je van die charme uit de late jaren '90 houdt.

Als je ooit wilde schreeuwen: "Dat hoort thuis in een museum!" Tijdens het springen over Spike Traps is dit jouw spel.