Ooit een tovenaar willen zijn in een wereld waar elke spreuk voelt als een geheim ontgrendelen? Dat is een bezwering op SNES. Je begint met alleen een eenvoudige vuurbal - niet -chique - maar binnen een paar niveaus meng je drankjes, roept rare kleine vertrouwingen op en stuitert tussen drijvende eilanden als een soort magische parkour -expert.

De Pixel Art heeft die warme, 16-bit gloed en de muziek? Pure nostalgie. Sommige puzzels lieten me aan mijn hoofd krabben (waarom gaat deze deur alleen open als ik eerst in een kikker verander?), Maar het uitzoeken ervan voelt als een code kraken. En ja, het platform kan lastig worden - die verdwijnende blokken rommelen niet rond.

Als je de dagen mist dat games je hand niet vasthielden en elke nieuwe spreuk als een beloning voelde, heeft deze die old-school charme in schoppen.