Final Fantasy Legend was mijn eerste echte RPG op de Game Boy, en man, wat een reis. Het is eigenlijk het eerste saga -spel (ze hebben net de Final Fantasy -naam op het Westen geslagen). Je kiest een ragtag -crew - mensen, mutanten, monsters - en begint met het beklimmen van deze rare toren die zogenaamd naar het paradijs leidt.

De eenvoudige maar brutale gevechten van het gevecht - uw wapenbreuk, statistieken groeien willekeurig en soms word je gewoon verwoest door een willekeurige ontmoeting. Mutanten leren spreuken uit het niets, en monsters evolueren door vleesdruppels te eten. Het is janky, maar er is iets vreemds charmant over hoe onvoorspelbaar het allemaal is.

Dat chiptune-gevechtsthema leeft nog steeds in mijn hoofd huurvrij. Het hele ding voelt als een ruwe schets van wat RPG's zouden kunnen zijn, en ik bedoel dat op de best mogelijke manier.