Ferrari Grand Prix Challenge op NES is een van die old-school racers die veel intenser aanvoelt dan het lijkt. Je begint met het plukken tussen handmatige of automatische transmissie - in het begin is manual een pijn, maar als je eenmaal onder de knie hebt voor strakke hoeken, maakt het eigenlijk een verschil. De tracks zijn overal, van stadscircuits in Monaco-stijl tot wijd open rechte stukken waar je die 335 km/u topsnelheid kunt raken (totdat je onvermijdelijk weggooit).

Wat cool is, is dat de AI -auto's eigenlijk racen zoals ze proberen te winnen, niet alleen een script volgen. Ze zullen je blokkeren, domme risico's nemen en elkaar soms in de eerste ronde wegvagen. Split-screen multiplayer is op de beste manier chaotisch, vooral als je je vriend in een barrière halverwege de turn duwt. De basis van de auto -aanpassing volgens de normen van vandaag, maar het aanpassen van overbrengingsverhoudingen en downforce geeft je nog steeds dat "misschien dit zal werken" voor een race.

Verwacht gewoon geen realisme op Forza-niveau-dit is puur F1 uit de jaren 90, waar de remmen meer een suggestie zijn en elke race voelt alsof je nauwelijks de controle hebt. Het is geweldig als je de chaos omarmt.