Faria is een van die NES RPG's die onder de radar vloog, maar deze rare charme heeft. Je speelt als deze zwaard-zwaaiende krijger (die eigenlijk een vrouw is, die vrij zeldzaam was voor die tijd) en wordt gewoon een beetje in deze fantasiewereld gegooid met nul handholding. De overworld-kaart voelt enorm voor een 8-bits spel, en kerkers zijn deze doolhofachtige dingen waar je constant tegen muren tegenkomt om verborgen passages te vinden.

Combat's first-person, bijna als vroege Dragon Quest, maar met dit vreemde timing-gebaseerde systeem waar je moet wachten tot je turn-meter vult. Het kostte me een tijdje om eraan te wennen - hield te vroeg te slingeren en aanslagen te wikkelen. De muziek heeft die klassieke chiptune -sfeer, vooral het Dungeon -thema dat op de een of andere manier in je hoofd zit na een uur slijpen.

Het is janky op plaatsen (veel geluk met het uitzoeken van enkele puzzels zonder een gids), maar er is iets aan de ambitie waardoor het opvalt van andere NES RPG's. Je kunt zien dat de ontwikkelaars proberen te proppen meer dan de hardware aankan.