فاریا یکی از آن دسته از RPG های NES است که زیر رادار پرواز کرده است اما این جذابیت عجیب و غریب را برای آن دارد. شما به عنوان این جنگجو دارای شمشیر بازی می کنید (که در واقع یک زن است ، که برای آن زمان بسیار نادر بود) و فقط با دست دادن صفر به این دنیای خیالی پرتاب می شود. نقشه Overworld برای یک بازی 8 بیتی بسیار احساس می کند و سیاه چال ها این چیزهای شبیه به پیچ و خم هستند که دائماً در دیوارهایی که سعی در یافتن معابر پنهان دارند ، می روید.

شخص اول Combat ، تقریباً مانند Early Dragon Quest ، اما با این سیستم مبتنی بر زمان بندی عجیب و غریب که باید منتظر بمانید تا متر نوبت خود را پر کند. مدتی طول کشید تا به آن عادت کنم. این موسیقی به آن Vibe Classic Chiptune ، به خصوص موضوع سیاه چال که پس از یک ساعت سنگ زنی در سر شما گیر می کند ، رسیده است.

این مکان در جاهایی پرزرق و برق است (موفق باشید برخی از پازل ها را بدون راهنما تشخیص می دهید) ، اما چیزی در مورد جاه طلبی آن وجود دارد که باعث می شود آن را از سایر RPG های NES متمایز کند. شما می توانید بگویید که Devs در تلاش بود تا بیش از آنچه سخت افزاری می توانست از آن استفاده کند ، دست و پنجه نرم کند.