Dungeons & Dragons: Warriors of the Eternal Sun is een van die Genesis RPG's die aanvoelt als een tafelbladsessie gepropt in een cartridge. Je begint met het rollen van een feestje - vechters, geestelijken, de gebruikelijke verdachten - maar de draai is dat je gestrand bent in deze rare pocket -dimensie vol verzonken ruïnes en zwevende eilanden. De overworld heeft die klassieke D & D -sfeer, alle hexrasten en willekeurige ontmoetingen, maar de kerkers? Juiste first-person crawls waar je muren in kaart brengt op grafiekpapier zoals zijn 1985.

Combat's turn-based maar met dit vreemde hybride systeem waar positionering daadwerkelijk belangrijk is-archers achterin, vleesschilden vooraan. Spreuken voelen krachtig aan wanneer ze landen, hoewel de helft van de tijd mijn tovenaar een vuurbal zou flitsen en het hele feest zou roosteren. En ja, de graphics zijn dikke Sprites uit het Genesis-tijdperk, maar er is iets charmants over hoe het spel je gewoon in deze wereld dumpt zonder handgreep. Ik vond ooit een sprekend zwaard in een moeras dat offers eiste. Klassieke D & D -onzin.

Het is janky op plaatsen (veel geluk met het uitzoeken van het teleport -doolhof zonder een gids), maar als je mist wanneer RPG's je laten werken voor elk stukje vooruitgang, is dit een tijdcapsule die het waard is om open te kraken.