Dharma Doujou is een van die SNES -verborgen edelstenen die aanvoelt als een vechtsportfilm die in een cartridge gepropt is. Je begint met het kiezen van je jager-ik ging altijd met de monnik omdat zijn trappen deze bevredigende snap hadden-en dan is het meteen in deze gevechten in Dojo-stijl waar afstand en timing veel meer is dan knoppen.

De Pixel Art houdt verrassend goed stand, vooral de manier waarop personages wankelen wanneer je een zware hit landt. Er is deze ene fase met kersenbloesems die op de achtergrond vallen die ik soms gewoon zou pauzeren om naar te staren. En ja, het heeft die klassieke SNES -moeilijkheid - verwachten de derde baas een paar keer opnieuw te proberen totdat je erachter komt.

Wat ik leuk vind, is hoe het een eenvoudige ruzie combineert met kleine strategische accenten, zoals kiezen wanneer je je superbeweging moet opladen of vijanden moet lokken om hun aanvallen te fluiten. Het is niet de diepste jager die er is, maar het heeft veel meer persoonlijkheid dan de meeste rooster-fillers uit die tijd. Brengt nog steeds de nostalgie op telkens wanneer ik dat bamboe-flute titelthema hoor.