Dawn of Sorrow pakt direct na Aria van verdriet op - je speelt nog steeds als Soma Cruz, maar nu heb je het hele DS -touchscreen om mee te rotzooien. De Gothic Castle Vibes zijn hier sterk, met die klassieke zweepkracking, soul-collecterende mechanica die Castlevania zo verslavend maken.

Wat ik leuk vind, is hoe ze het zielsysteem hebben uitgebreid-je kunt vijandelijke vaardigheden combineren om wilde nieuwe aanvallen te creëren, en met het touchscreen kun je magische zeehonden tekenen (hoewel veel geluk die mensen spijkeren wanneer een baas in je nek ademt). De Pixel Art houdt nog steeds stand, vooral als je in enkele van de massieve, multi-screen baasgevechten tegenkomt.

Het heeft die perfecte mix van verkenning en "oh-crap-i'm-niet-verzwakt om-maar-maar-maar-momenten. Verwacht gewoon niet dat de aanraakbedieningen in het begin natuurlijk aanvoelen - ik heb een paar doden gevallen voordat ik stopte met het rommelen van de afdichtingstekeningen.